தீராப் பசி

நான் ஓயாமல்
மறைத்தே வைக்கும் என் உணர்வுகள்,
தானாகவே
ஒளிந்திடும் ஆற்றல்
பெற்று விடுகின்றன!!

என்றோ தொலைத்து விட்ட
தன் மென் நறுமணத்தைத்
தேடி ஏங்கும்
காகித மலராய்
உருமாறிக் கொண்டிருக்கிறேன்!!

இருப்பினும்,
யுகம் யுகமாய் கடந்து வந்து
நம்மோடே பயணம் செய்யும்
மனித குலத்தின்
தீராப் பசி மட்டும்
என் உதிரத்தின் துடிப்பாய்
மிச்சமிருக்கிறது!!

வற்றாத முலையொன்றின்
வெப்பத்தில் கரைந்திடவே
என் உயிர் வேட்கை
அயராது வளர்கிறது!!

எவரோ என் உலகை இரவலாய்
வாங்கிச் சென்று
அவர் கனவுகளில் வாழ்ந்துப் பார்த்து
என் ரகசியங்களை எள்ளி நகைக்கிறார்...

எவருக்கோ இரக்கப்பட்டு
அவர் தோட்டத்தில் நான்
பூக்கள் உதிர்த்திடும் போது கூட
அவர் எங்கும் விளைத்திருக்கும்
முட்களே எனக்குப் பரிசாய் கிடைக்கின்றன...

"பார்த்து விடாதே" என
எச்சரித்துவிட்டு
தன் உடைந்த பல்லை
மண்ணில் புதைத்து வைக்கும்
குழந்தையைப் போல்
நானும் புதைத்து வைக்கிறேன்,
கண்ணாடியிலிருந்து
தினம் தினம் உதிரும் என் பிம்பங்களை...

என்னையும் தின்று
பசியாறப் போகும்
இந்த மண்ணின் முகத்தில்
நீர் துளியாய் விழுகிறேன்!!

நான் விழும் இடத்தில்
விருட்சமாய் வளர்கிறது
நான் சுமையாய் விட்டுச் செல்லும்
என் தீராப் பசி...

இருள் என்னும் அளவில்லா அபாயம்

எனைச் சுற்றி
வளர்ந்து நிற்கும் சுவர்களைக்
கரைத்தபடி, முடிவில்லாத வெளி
நோக்கி நீண்டு
கொண்டிருக்கிறது இருள்...

திரும்பிய திசையெங்கும்
மெதுவாய் முளைக்கத் தொடங்கும்
எண்ணிலடங்காத வாசல்கள்
நிலவின் முகவறையில்
கொண்டு சேர்க்கின்றன...

நீரும் குருதியும் ஓர்
நிறமாய் மாறி,
விரித்து வைத்த போர்க்களமாய்
மாறி நிற்கும் கடலினூடே
வழிந்துக் கொண்டிருக்கிறது...

தனித் தீவாய்
இருளின் விசையில்
நகரத் தொடங்கி,
அறியாத உலகங்களுக்குப்
பயணிக்கிறேன் நான்...

நான் இந்நொடி வரை
புழங்கிய உலகம், ஒலியாய் சுருங்கி
எனை நோக்கிக்
குவியத் தொடங்குகிறது!

அவ்வொலியின் வீரியத்தில்
நிலையிழந்து,
கண்களை இறுக மூடி
எனை துண்டித்துக் கொள்கிறேன்...

இருளும் நானுமாய் மட்டுமே
உறவாடும் இந்நொடியில்
நிலவின் தனிமை
எனக்குப் புரியத் தொடங்குகிறது...



















இருள்,
ஓர் இனம் புரியாத அபாயம்...
என்னால் இயன்ற வரை
கைகளை விரித்தாலும்
அளவிலடங்காத பேருலகத்தின்
மையமாய் எனை உணர வைக்கிறது...

மறுநொடி,
என் படுக்கையறையில் கூட
ஒரு விருந்தாளியாய் மட்டுமே
உணரச் செய்கிறது...

எனை மூடிய ஆடைகளைக்
காற்றில் தொலைத்து விட்டு,
இருளின் கைகளுக்குள்
புதைந்துக் கொள்கிறேன்...

ஒளியின் கோரப்பிடியில்
சிக்காமல் காத்த என்
நிர்வாணத்தொடு,
இருளின் விளிம்பில்
குழந்தையாய் நிற்கிறேன்...

என்னுள் மட்டுமே
மறைத்து வைத்த அந்த
எல்லைகளில்லா கற்பனை வாழ்க்கையை
வாழ இயலுமென
நம்ப வைத்து விடுகிறது...

உணர்வுகளின் விளிம்பில்
நிற்க வைத்து, என் புரிதலின்
உண்மைகளை நோக்கி
ஏளனமாய் சிரிக்க வைக்கிறது...

ஒளி என் கண்களைத் தேடி
கேள்விகளோடு விரைந்திடும்
வேளையிலோ,
மாயமாய் மறைந்து
கடவுள்களைப் போல், எனக்குப்
புலப்படாமல் எங்கோ நின்று
சிரித்து மகிழ்கிறது இருள்...

முகமறியாத ஒரு தேசம்

பலமாய் வீழ்ந்திடும் இடியின் சத்தம்
என் காதுகளில்
துல்லியமாய் கேட்கிறது !
உற்று கவனித்ததில்,
அது என் இதயத்தின் துடிப்பென
மெல்ல உணர்கிறேன் !!

கடல் விரட்டியடிக்கும் காற்று போல,
என் நிலை மறந்து
ஓடிக் கொண்டிருக்கிறேன்...
களைப்பு கண் திரையினைப்
படர விடத் தொடங்குகிறது...
நான் விழுங்கும் ஒரு துளி எச்சில்கூட
உலோகம் போல்
கனமாய் இறங்குகிறது...

என் உலர்ந்த நாக்கு
முள் படுக்கையாய் மாறி
என் உதடுகளை கிழித்து
செங்குருதியில் நனைகிறது...
இருப்பினும்,
நான் அறியாத தூரத்தின்
எல்லைகள் காணும் உவப்பு மட்டுமே
என் உயிர் துடிப்பாய் மிஞ்சுகிறது...

எதற்காக ஓடுகிறேன் நான்?
நான் அறிந்த முகங்களையெல்லாம்
மறந்திட வேண்டும் எனக்கு!
எனக்குப் பழகிய குரல்களையெல்லாம்
என் காதுகளிலிருந்து
அகற்றிட வேண்டும்!!

முகமறியாத ஒரு தேசத்தில்
புதியவனாய் வாழ்ந்திட வேண்டும்!!
அதற்காய் தான் நான் ஓடுகிறேன்...
என்னைக் கடப்பதற்காய் மட்டுமே
விரைந்துக் கொண்டிருக்கிறேன்...

























என்னைச் சுற்றி ஏதுமேயில்லாத சமவெளி!
நட்சத்திரம் தொலைத்த வானம் போல்
வெறுமையான வெளி!!
துடிதுடித்து துவண்ட என் இதயம்
என் இறுதி வாக்குமூலத்தைப்
பேசிப் பழகிக் கொண்டிருக்கிறது...
இருப்பினும்,
வழி எதுவும் கண்படவில்லை...

மங்கிய என் கண்ணோரத்தில்
சட்டென ஒரு ஒளி!
வறண்ட முலைகளில்
தேன் சுரந்ததுபோல் ஓர் உணர்வு!!
நீள் வானத்தின்
கரைத்தொட்ட மிதப்பு!!

ஆம்,
புது நிலம் தொட்டு விட்டேன்...
நான் கற்பனையில் கூட
தொட்டுப் பார்க்காத தேசம்...
வெளிர் நீல நிற இலைகள்
நிரம்பிய மரங்கள்...
இசையாய் வழிந்து கொண்டிருக்கும் காற்று...
நின்றபடியே தூங்கும் மனிதர்கள்...
அத்தனையும் புதிது எனக்கு...

நான் அறவே அறிந்திராத முகங்கள்!
எதனோடும் ஒப்பிட இயலாத முகங்கள்!!
நான் கேட்ட எதனோடும்
பொருத்த முடியாத குரல்கள்!!
ஓடிய வலி மறந்து
உரக்கச் சிரிக்கிறேன்!!

நான் அறிந்திடாத முகங்களையெல்லாம்
பார்த்துச் சிரிக்கிறேன்...
நான் கண்ட தேசமெங்கிலும்
புன்னகைக்கு ஒரே அர்த்தம் மட்டுமே
இருப்பதை எண்ணி வியக்கிறேன்...
அங்கு குடிக்கும் நீர் கூட
புளிப்பாய் வேறு மாதிரி இருக்கிறது...
இருப்பினும்,
ரசிக்கிறேன் என் புதிய தேசத்தை!

அவர்களோடு குதூகலிக்கிறேன்!
நகரமெங்கும் சுற்றிக் கொண்டாடுகிறேன்!!
கண் படும் முகமறியாத
ஓர் பெண்ணோடு புணர்கிறேன்!
தேசமாளும் அரசனின்
தரிசணம் கண்டு சிலிர்க்கிறேன்!!



















ஏதென்று புரிவதற்குள்
அந்த முகங்கள் எனக்குப்
பழகத் தொடங்கி விட்டன...
அவர் குரல்களின் விசித்திரம்
சட்டென புரியத் தொடங்கி விட்டது...
வெகு காலம் நான் அறிந்த
தேசமாய் எனக்குப் படுகிறது!!
குழப்பத்தில் மயங்கி விழுகிறேன்!
கண் விழிக்கையில்
ஓர் யுகம் கடந்தது போல் இருக்கிறது!!
தெருவில் இறங்கி நடக்கையில்
திடீரென, என் பழைய இல்லம்
கண்ணில் பட திடுக்கிடுகிறேன்...
திரும்பிப் பார்க்கையில்,
மிகவும் பழகிய முகம் ஒன்று தெரிகிறது!
சிலையாய் நின்று விட்டேன்!!
காரணம்,
அது என் முகம் தான்...
என் தலை சுற்றுகிறது!
எனைச் சுற்றி அனைவரும்
என் முகத்தோடே இருக்கிறார்கள்...

கறுப்பாய், சிவப்பாய்,
பருமனாய், குள்ளனாய்,
ஆணாய், பெண்ணாய்,
குழந்தையாய், அரசனாய் என
எங்கும் என் முகம் தான்!!

ஏதென்று உணர்வதற்குள்
இடி முழக்கத்துடன் என்
இதயம் கதறுகிறது...
கடல் விரட்டியடிக்கும் காற்று போல,
மீண்டும் ஓடத் தொடங்குகிறேன்
முகமறியாத ஒரு தேசம் தேடி...

எனைத் தொடரும் குரல்

அறியப்பட்ட என் இறந்தகாலம்
சரித்திரம் ஆகிறது...
அறியப்படாத என் இறந்தகாலத்தின் உண்மை
எவர் கைகளுக்கும் சிக்காமல்
அமைதியின் ஆழத்தில் புதைந்து கிடக்கிறது...

அக்கறையாய் நான் பதிவுசெய்த
என் இறந்தகாலம்,
நான் கடந்து வந்த
வாழ்க்கையின் மையமாய் இருக்கிறது...

என் ஆழ் உறக்கத்தின்
அடி வயிற்றில்,
நெறிப்படுத்தாத என் நினைவுகள்
தலைவிரித்து சுழன்றாடுகிறது...

நான் மிருகமாய்
வாழ்ந்ததின் அடையாளமாய்
என் நாவின் ஓரத்தில்
நான் அறிந்த உதிரத்தின் ருசி
மிச்சம் நிற்கிறது...

கொடியறுத்த நொடிதனில்
தரைத்தொட்ட என் சிவந்த பாதங்கள்
இந்த நொடி வரை அளந்து வந்த நிலமனைத்தையும்
எனை அறியாமல் நினைவு கொண்டு,
என் உலக வரைபடத்தை நானே உருவாக்குகிறேன்...

சிறிது சிறிதாய்
நொடி நொடியாய் நான்
சேர்த்து வந்த என் இறந்தகாலம்
எவர் கண்களின் பார்வையாலும்
பொருள் ஏதும் பெறாமல்
என் உயிராழத்தின் துடிப்பாய் நிலைக்கிறது...
















முனைப்புடன்
நான் தடுக்க முயன்றும்,
நான் வடிக்கும் ஒவ்வோர் எழுத்தின் இடையிலும்
செருகியபடி வழிந்து விடுகிறது...

ஆற்றோரமாய் நின்றபடி
ஒய்யாரமாய் நான் வீச,
அழகாய் தாவி குதித்தெழுந்து
ஆற்றுநீரின் அறியாத ஆழத்தில்
சென்றமர்ந்த அந்த
சிறிய கல்லின் அடையாளத்தை
நான் மட்டுமே அறிவேன்...

நானே மீண்டும் கண்டுணர இயலாத
அந்த இறந்தகாலம்,
என் உணர்வுகளின் உண்மைகளோடு
புதைந்து விடுகிறது...

என்னோடு நடந்து வருபவனிடம்
பகிர்ந்திட வழி தெரியாமல்
எனக்கு மட்டுமே புரிந்த மொழியில்
நான் மட்டுமே வடித்து வைத்த என் நெறியில்
உறவாடிக் கொன்டிருக்கிறது...

தஞ்சைக் கோபுரத்தின் முன் நின்று
புகைப்படம் எடுத்துக் கொள்கையில்
என்னுள் இமயமாய்
வளர்ந்து நிற்கும் அந்த
ஆற்றங்கரை கல்
எவர் கண்களுக்கேனும் தெரிகிறதா??

அழுத்தமான அடையாளங்கள்

எவரோ இரவலாய் கொடுத்தப் பார்வையில்

உலகைப் பார்த்துப் பழகியவன் நான்...

என் கண்களைச் சற்றே அதிகமாய் கசக்கி

என் புரிதல்களைப் பொருத்திட முயல்கிறேன்...

என் அடையாளம் தொலைவதாய்

உணர்ந்திடும் வேளையில் எல்லாம்,

புதிய புரிதல்களுக்காய் விரிகிறேன் நான்...

என் போராட்டம், சிறகுகளுக்காய் அல்ல!

நிலையான வானத்திற்காய்!!

சட்டென கரைந்து உரு தொலைக்கும் மேகமாய்

என் அடையாளம்

மாறியபடியே இருக்கிறது!

என் இருத்தலை நிலை நிறுத்துவதற்காய்

நொடிதோறும் நான்

நகர்ந்து கொண்டேயிருக்கிறேன்!!

உண்மையில்,

என்னைப் பார்த்து மட்டுமே நான் அஞ்சுகிறேன்!

காரணம்,

என் ஒவ்வொரு நொடி மாற்றத்தின் முடிவில்,

இதுவரை இருந்த நான் இல்லாமலாகிறேன்!!

நினைவுகளின் விசித்திரக் கருணையால்,

எவ்ரேனும் என் நேற்றைய

அடையாளத்தை என்னோடுப் பகிர்ந்திடும் நொடியில்,

எனக்கு நானே அந்நியமாய் தெரிகிறேன்...

நிலையின்மையின் அபாயம் உணர்ந்தே

எனக்கான கடவுள் ஒன்றினை உருவாக்கி,

என்னோடு நடத்திச் செல்கிறேன்!

என் முயற்சிகளை

முறியடிக்கும் வண்ணமாய்,

என் கடவுளும், என் புரிதல்களுக்கு ஏற்றாற்போல்

மாறியபடியே இருக்கிறான்!!

புதிய அடையாளங்களும்

புதிய கடவுள்களும் சேர்த்தபடி,

காத்துக் கொண்டிருக்கிறேன், இவ்வுலகில்

என் இருத்தலை நிலைநிறுத்த...

முன்னொரு நாளில்,

என்னோடு விளையாடி மகிழ்ந்த

பழைய விளையாட்டுப் பொம்மையொன்று

மீண்டும் ஒரு சிறுவனுக்காய்

ஏங்கியபடியே காத்திருக்கிறது...